Naast de traditionele wijze om fossielen te zoeken is er in Mill een nieuwe vindmethode ontwikkeld. Was het eerst gewoon om met een zeefje en een schopje, dan is in Mill rigoureus met die traditie gebroken. De zoekers bewogen zich steeds dichter naar de spuitmond toe, om toch maar het beste schepje te hebben. De handzeefjes werden steeds groter, en innovatieve technische aanpassingen werden gecopieerd, getest en verbeterd.

Dat heet evolutie!

Doorheen dit evolutionair proces ontwikkelden de zeefjes uiteenlopende vreemde vormen, handvaten en wieltjes. Ook de kledij van de zoekers vertoonde sporen van adaptatie aan natte condities: groene en gele waadpakken en oliejassen werden steeds lijviger, verhullender. Gaandeweg paste ook de zoeker zich aan. De ogen als zintuigen werden minder belangrijk, en de zoeker ontwikkelde een buitengewone tastzin. De Millse Modderman (H. sapiens var. aquaterrestris) waren geboren. In wat een tijd van overvloed en kameraardschap zou blijken, verdrongen de Millse moddermannen en -vrouwen zich onder de spuit, in een amateurpaleontologisch feestbanket dat zijn gelijke niet kende.

Millse Moddermannen in hun natuurlijke habitat.

Dat het niet altijd van een leien dakje liep en mensen soms in allerijl een goed heenkomen moesten zoeken laat de volgende foto strip zien:

"...Ja...Dat issum....!"

"...eerst een klein beetje de hik......"

"...dan heeft ie de broekhoest....."

"...een kuchje........"

"....overgeven......"

".....Sodeju!"

"...Shit ...wat mankeert hem nou...?!"

"....ik zoek dekking!"

...Wegwezen...redde wie zich redde kan!

Met dank aan Hogst (Poilu).